Fatima’s
grote wonder
3 oktober 1917 was de dag, waarop ( het door de
verschijning aangekondigde grote wonder te Fatima zou gebeuren. Een bittere
teleurstelling voor de duizenden, die naar de Cova da Iria gingen, was dat het
triest, regenachtig en koud weer was. De cova was een modderpoel geworden. De
mensen werden doornat en huiverden van de kou.Niettemin waren er op het middaguur ongeveer 70.000
personen. De drie kinderen verschenen bij de boom en Lucia riep de mensen toe,
hun paraplu's maar dicht te doen. Daarna baden velen in stromende regen het
rozenhoedje. Lucia sprong
plotseling op en riep uit: 'Daar is de lichtstraal!
Zie daar komt ze! Ziet ge haar?' Ze zag, dat de dame haar voeten zette op de
plaats waar de eik door enkele mensen met bloemen en zijden linten was versierd.
Het regenen hield op en de zon brak door. Degenen,
die de gebeurtenissen in de Cova beschreven hebben maken melding van een witte
wolk, die driemaal bij de kinderen verschijnt en zich daarna weer oplost. Lucia en de andere kinderen vertelden later welke
bijzondere verschijningen ze deze keer hebben gezien. Eerst is er het gesprek
van de dame met Lucia. Op de vraag wie zij is en wat zij verlangt antwoordt de
dame: 'Ik ben Onze Lieve Vrouw van de rozenkrans. Ik wil hier een kapel te
mijner eer. Men moet alle dagen het rozenhoedje bidden. De oorlog zal spoedig
eindigen en de soldaten zullen huiswaarts keren. Het is noodzakelijk, dat de
mensen hun leven beteren en dat zij vergeving vragen voor hun zonden.'
De vrouw keek de kinderen bedroefd aan. Smekend zei ze: 'Dat zij Onze
Lieve Heer toch niet meer beledigen. Hij is reeds te veel beledigd!'
Toen volgde het afscheid, dat de kinderen als zeer ontroerend hebben
verhaald. Eerst zagen ze alle drie de Heilige Familie:' rechts naast de zon,
maar nog schitterender 
Onze Lieve Vrouw van de rozenkrans in blank gewaad met
blauwe mantel, links, in rode kleding, Sint Jozef en het kindje Jezus, dat de wereld
zegende. Lucia zag daarna rechts
van de zon Onze Lieve Heer als volwassen man, die vol liefde de wereld zegende.
Links zag ze Onze Lieve Vrouw van de Zeven Smarten. Daarna zag ze haar als Onze
Lieve Vrouw van de berg Karmel met het scapulier in de hand. Aan het eind van de verschijning zagen de kinderen
Onze Lieve Vrouw de handen, die zich in de zon weerkaatsten uitstrekken. Lucia
riep in vervoering: '0, ziet de zon!' Velen, die deze dag in de Cova da
Iria waren, raakten later niet uitgepraat over de verschijning, die zij hebben
gezien. Ze zeiden, een ontzagwekkend schouwspel te hebben gezien, dat ongeveer
twaalf minuten duurde. De wolken
weken uiteen en lieten een grote ruimte aan het blauw van de hemel zien. In het
midden van dit grote vlak scheen de zon, maar de aanblik er van was zeer vreemd.
Men kon er naar kijken zonder verblind te worden.
Plotseling begon de zon te bewegen, te trillen en te schokken. Als een
vuurwerkrad draaide ze in grote snelheid om haar as. Ze wierp in alle richtingen luchtbundels uit, die allerlei
kleuren waaronder groen, rood en paars ‑hadden. Die kleuren weerkaatsten
op de wolken, maar ook op de aarde, de bomen, de bergen, de rotsen en op de
gezichten en kleren van de mensen. Na
enkele minuten bleef de zon stilstaan. Daarna begon ze opnieuw te draaien en men
zag hetzelfde schouwspel. De derde keer na weer een korte rust overtrof in
schoonheid en indrukwekkendheid volgens de mensen die het zagen de beide vorige
keren. Daarna maakte de zon een
duizelingwekkende val. Dit werd uitgelegd als een teken van toenadering van alle
zielen tot God door een daad van oprecht berouw en liefde. De zigzag naar de
aarde stortende zon maakte degenen, die het zagen radeloos van angst, want ze
vreesden dat het einde van de wereld, dat in het evangelie wordt voorspeld, op
dit ogenblik gekomen was. Men wierp zich op de knieën, beleed zijn geloof en
riep om vergiffenis. Allerlei kreten klonken door elkaar: 'Ik geloof in God, de
almachtige Vader! Wees gegroet, Maria! 0, God wees ons, zondaren, genadig!'
Velen vielen op de knieën op de modderige bodem. Ze baden en huilden en
hieven de handen vertwijfeld omhoog. Toen
stuitte de zon plotseling in haar vaart en klom weer zigzag omhoog naar haar
plaats. Daar kreeg ze weer haar normale glans aan een heldere hemel.
Marques da Cruz heeft een onderzoek ingesteld bij de mensen, die dit
alles doorleefden. Ze zeiden, dat, hoewel de grond nat en drassig was, hun
kleren volkomen droog waren gebleven en dat ze geen koude hadden gevoeld.
Dit was dus het wonder, dat de verschijning van Maria bij de kinderen had
aangekondigd. De Portugese dichter Alfonso Lopes getuigde,
dat hij het op een
afstand van zestien kilometer van Fatima heeft gezien, terwijl hij nergens op
verdacht was. Er kwamen ook meldingen van veertig kilometer afstand.
Elders zag men inmiddels de zon zoals zij was. Geen enkele sterrenwacht
heeft iets bijzonders geregistreerd. Dit laatste wordt ook door de bisschop van Leiria
Fatima in zijn herderlijke brief van 13 oktober 1930, waarin hij de
verschijningen van Fatima bevestigt en de eredienst van Onze Lieve Vrouw van
Fatima goedkeurt, genoemd. 'Het wonder ligt dus niet in de lijn der
natuurwetten,' zo constateert hij. 'Het is door personen van iedere rang en
stand met eigen ogen aanschouwd... zelfs door personen, die zich op kilometers
afstand bevonden, zodat elke verklaring door collectieve gezichtsbegoocheling
uitgesloten is.' Avelino d'Almeida,
directeur van het dagblad'O Seculo', die op de dag van de verschijningen
aanwezig was, schreef o.a. dat 'de geleerden van de hoge zetel van hun
oordeelkundigheid ons van die dodendans der zon geen verklaring geven; van die
dodendans, die heden te Fatima de 'hosannahs' deed opwellen uit de harten van de
gelovigen, maar die tegelijk volgens het getuigenis van geloofwaardige
aanwezigen diepe indruk teweegbracht bij vrijdenkers zowel als bij andere
personen zonder godsdienstige overtuiging, die waren samengestroomd op die van
nu af beroemde heide.', Nadien
heeft Avelino d'Almeida nog verschillende getuigenissen beschreven, ook over
latere verschijnselen. Zijn zuster vertelde: 'Ik was niet de enige, die de
wonderen waarnam: heel de menigte heeft ze gezien. Na dat grote wonder zag ik op
13 mei 19 18 nog eens iets als witte balletjes uit de hemel vallen. Op een
andere dertiende mei zag ik vele rozenblaadjes uit de hemel neerdalen. In grote
getale vielen zij vanuit de zon. Hoog in de lucht waren ze groot, maar naarmate
ze dichterbij kwamen werden ze kleiner en verdwenen ze.'
Dr. Ameida Garréte, hoogleraar aan de universiteit van Coimbra,
beschrijft het zonnewonder en voegt daar aan toe: 'Al deze verschijnselen heb ik
waargenomen, nuchter, kalm en helder van geest. Aan anderen laat ik het over
ze te verklaren of uit te leggen.' Onder
de vooraanstaande schrijvers, kunstenaars en geleerden, die naar de Cova da Iria
waren gekomen, bevonden zich meerdere onkerkelijken. Eén van heh, Marquez da Cruz, schreef: 'Meerdere geleerden,
die dit schouwspel hadden bijgewoond, verklaarden ronduit: Ik heb het gezien,
maar ik kan het niet verklaren!' J.
Castelbranco C.S.Sp. gaf daarop het volgende commentaar: 'Is het niet
irriterend, geleerden te horen verklaren, zelfs nadat de gebeurtenissen zich
volkomen volgens de voorspellingen voltrokken hebben, dat zij de oorzaak ervan
absoluut niet kennen, terwijl drie herdertjes van 9 en 7 jaar al reeds
maanden tevoren wisten en met absolute zekerheid voorspelden, dat 's middags Op
13 oktober een groot wonder zou plaats hebben in de Cova da Iria, opdat iedereen
zou geloven aan de verschijningen?'
(Zuster
Lucia in gesprek met Paus JohannesPaulus II)
Copyright
© 2001 teleb